Πνύκα: Η γέννηση της Δημοκρατίας

Επόμενη στάση στους λόφους, η Πνύκα! Η Pnyka είναι σύμβολο του πνεύματος της Δημοκρατίας.

Η Συνέλευση

Είναι στην πραγματικότητα το σημείο όπου η δημοκρατία έλαβε χώρα από τον 6ο αιώνα π.Χ. έως τον 4ο -για σχεδόν δύο ολόκληρους αιώνες που η Αθήνα άκμασε με το δημοκρατικό πολιτικό της σύστημα. Οι ομιλίες πραγματοποιήθηκαν εκεί, πάνω στο λόφο, και ακολούθησε η ψηφοφορία. Δικαίωμα ψήφου είχαν όλοι οι Αθηναίοι ηλικίας άνω των 20 ετών -που είχαν ολοκληρώσει τη στρατιωτική τους θητεία-. Πρέπει να πούμε ότι δεν ήταν τόσο μεγάλη πλειοψηφία, αν σκεφτεί κανείς ότι ο πληθυσμός της πόλης αποτελούνταν επίσης από γυναίκες, δούλους και ανθρώπους που έρχονταν από άλλες περιοχές για να ζήσουν στην Αθήνα -οι ομάδες αυτές δεν είχαν δικαίωμα ψήφου τότε.

Αλλά τελικά, η ίδια η ιδέα έχει μεγάλη σημασία: για πρώτη φορά, οι πολίτες επηρέασαν τον κύριο παράγοντα που ρυθμίζει τη ζωή τους, τον νόμο. Αυτό ήταν ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ!

Επιστρέφοντας στο παρόν, ας ρίξουμε μια ματιά στην περιοχή: Πνύκα είναι ο λόφος μεταξύ του λόφου των Νυμφών στα βόρεια (το αστεροσκοπείο βρίσκεται επίσης εκεί, το αναφέραμε στην ανάρτηση του ιστολογίου Αστρονομία!) και του λόφου Φιλοπάππου στα νότια. Και οι τρεις λόφοι είναι οι δυτικοί λόφοι της Αθήνας. Το όνομά τους προέρχεται από τη θέση στα δυτικά της Ακρόπολης. Επιπλέον, είναι μεταξύ των κορυφαίων προτάσεων για καλοκαιρινή εξερεύνηση στην αρχαία ιστορία!!

Το Ιερό

Στην αρχαιότητα, η Πνύκα ήταν πάντα ένας ιερός τόπος. Μαζί με το λόφο των Νυμφών, ήταν Domus πολλών πτυχών και πεποιθήσεων που εφαρμόζονται στη δημόσια ζωή. Για παράδειγμα, έχουμε τις πεποιθήσεις για τις Νύμφες που ζουν στο λόφο και κατέχουν το μυαλό και τις ψυχές των ανθρώπων. Παρεμπιπτόντως, οι ιστορίες αυτές μεταβιβάστηκαν με ευχέρεια στις νέες γενιές. Με αυτόν τον τρόπο, διατηρούν την ύπαρξή τους στην ελληνική παράδοση και λαογραφία. Έχουμε επίσης την τοποθέτηση δύο βωμών του Δία, ακριβώς δίπλα στο βήμα του ρήτορα στο λόφο της Πνύκας. Ο ένας ήταν ο Βωμός του Αγοραίου Διός και ο άλλος το Ιερό του Υψίστου Διός. Και οι δύο ήταν ο κυρίαρχος πατέρας των ανθρώπων και των θεών.

Το Ιερό του Δία Υψίστου έχει μια πραγματικά ενδιαφέρουσα ιστορία. Στον τοίχο του ιερού -δηλαδή στον βράχο του λόφου- υπήρχαν σμιλεμένες κόγχες. Οι αρχαιολόγοι τα ανακάλυψαν μέσω της ανασκαφής. Η έρευνα έδειξε ότι ίσως αποτελούσαν χώρους για γλυπτικές αναπαραστάσεις μερών του ανθρώπινου σώματος. Γλυπτά και άλλα αντικείμενα ήταν δώρα προς τον Δία, ο οποίος έδινε την ευλογία του στην προσευχή ως ανταμοιβή. Αυτή η πρακτική έχει επιβιώσει με ασφάλεια για πολλά χρόνια. Τελικά, έφτασε στην ελληνική ορθόδοξη παράδοση και έφτασε μέχρι σήμερα. Σήμερα, οι προσφορές μας είναι αντιπροσωπευτικές αυτού που πρέπει να μας δοθεί.

Είναι τόσο εκπληκτικό το πώς οι κοινωνίες γερνούν διατηρώντας το παρελθόν τους κατακερματισμένο σε συνήθειες που μεταμορφώνονται ελαφρώς με το πέρασμα του χρόνου. Ανεξάρτητα από το τι θεωρείται αμαρτωλό, αυτός είναι ένας τρόπος για να συνεχίσουμε και να εξελιχθούμε.

Και είναι επίσης τροφή για σκέψη το πώς η πολιτική και η θρησκεία ήταν αρκετά κοντά γεωγραφικά και ως προς το περιεχόμενο για τις κοινωνίες του παρελθόντος. Ίσως ισχύει και για τις σημερινές κοινωνίες.